"Nie bój się, tylko żyj!". Wywiad z Sarah Reinertsen.

autor: Katarzyna Żbikowska-Jusis, opublikowano: 06/08/2014

Jest pierwszą kobietą z protezą nogi, która ukończyła morderczy triathlon Ironman na Hawajach. Ma na swoim koncie dziesiątki  mistrzowskich tytułów od biegu na 100m po maratony i triathlony. Wzięła udział w amerykańskim reality show „The Amazing Race” (Niesamowity Wyścig).

Nauczyła się przezwyciężać strach i nigdy się nie poddaje. Od kilkunastu lat poprzez fundację CAF pomaga niepełnosprawnym zacząć przygodę ze sportem.

Sarah Reinertsen opowiedziała nam o swojej drodze do sukcesu, problemach, z którymi musiała się zmierzyć i o tym, że warto pokonać strach.

kobietkibiegaja.pl: Urodziłaś się z niedorozwojem kości udowej (PFFD) i w wieku 7 lat miałaś amputowaną lewą nogę. To musiało być ciężkie przeżycie dla małej dziewczynki. Prawdopodobnie kariera w sporcie była ostatnią rzeczą, o której mogłaś wtedy myśleć. Ale zaczęłaś biegać… Dlaczego?

Sarah: Bieganie było ostatnią rzeczą jakiej większość ludzi spodziewało się od małej dziewczynki z protezą nogi, ale ja wdrożyłam się w bieganie ponieważ jest to indywidualny sport – nie musiałam zawsze porównywać się do zdrowych dzieci na w-fie, mogłam skupić się na zegarku, na czasie jaki zajmowało mi pokonanie 100-u czy 200-u metrów. Nie miało znaczenia czy dobiegłam ostatnia ścigając się z dziećmi, które miały obie nogi. Zwycięstwem było dla mnie pokonać dystans szybciej niż poprzedniego dnia...

W młodym wieku dowiedziałam się też o Igrzyskach Paraolimpijskich i to one stały się moim pierwszym wielkim celem, który sobie postawiłam. Zanim skończyłam 17 lat dostałam się do reprezentacji USA na Igrzyska w Barcelonie w 1992 roku. Startowałam w biegu na 100m.

Kiedy zaczęłaś uprawiać sport? Jakie były początki?

Moją pierwszą inspiracją do biegania była Paddy Rossbach, biegaczka z amputowaną nogą z Nowego Jorku, która przebiegła kilka maratonów. Chciałam być taka jak Paddy! Kiedy jednak spotkałam ją po raz pierwszy nie wiedziałam w ogóle jak biegać – to nie jest coś czego Cię uczą na fizykoterapii po amputacji! Zatem, chociaż miałam amputację w wieku 7 lat, nie umiałam prawidłowo biegać do 11 roku życia. Wtedy Paddy przedstawiła mnie fizjoterapeucie – Davidowi Balsley’ owi, który poświęcił wiele swojego czasu żeby nauczyć mnie biegać. Zarówno Paddy jak i David pomogli mi wziąć udział w wielu zawodach lekkoatletycznych zanim trafiłam na Igrzyska Paraolimpijskie.

Po Igrzyskach w Barcelonie byłam bardzo sfrustrowana brakiem konkurencji dla kobiet na Igrzyskach Paraolimpijskich (w dalszym ciągu kobiety po amputacji startują tylko na 100 i 200m!) Zdecydowałam więc zaangażować się w bieganie długodystansowe – na dystansach 5km, 10km i maratonu – takie biegi odbywały się na całym świecie praktycznie w każdy weekend więc wydawało się, ze to da mi możliwość startowania częściej.

Kiedy zdecydowałaś się zostać profesjonalnym sprtowcem?

Nie wiem w zasadzie czy kiedykolwiek zdecydowałam się zostać profesjonalnym sportowcem. Po prostu posłuchałam głosu serca i mojej pasji do biegania, a później do triathlonu. Startowałam przez ponad 20 lat zanim zdobyłam sponsora. Nie zostałam biegaczką, żeby mnie ktoś sponsorował. Zostałam biegaczką ponieważ po prostu kochałam ten sport. Po przebiegnięciu 5 maratonów zdecydowałam, że to czas aby zająć się czymś więcej stąd triathlon, który stał się moim nowym sportowym wyzwaniem.

Jaka była najturdniejsza rzecz, której musiałaś sprostać?

Przede wszystkim, co oczywiste, musiałam nauczyć się jak poruszać się w świecie na jednej nodze… Ale największe wyzwania z jakimi musiałam się mierzyć w życiu to moje osobiste batalie – dorastanie w domu z pijącym ojcem, rozwód rodziców, ukończenie dwóch kierunków studiów jednocześnie pracując, przeprowadzki, śmierć w rodzinie etc. Życie jest pełne bólu i niełatwych wyzwań na wielu płaszczyznach. Wiem, że sport bardzo mi pomógł poradzić sobie z tym wszystkim.  Nawet kiedy miałam zły dzień w domu czy w pracy zawsze zabiegałam moją frustrację; to na pewno pomogło mi lepiej sobie poradzić z trudnościami.

Nauczyłam się też bardzo dużo na temat życia sportowca – dyscyplina i wytrwałość – to są rzeczy niezwykle istotne, nie tylko na trasie zawodów, ale i poza nią. Niełatwe też było nauczenie się jazdy na rowerze i pływania w przygotowaniu do Ironmana.

Jako biegaczka startowałaś w Igrzyskach Paraoplimpiskich w Barcelonie w 1992, zdobyłaś w swojej karierze wiele tytułów. Który cieszy Cię najbardziej?

Zdobyłam rekordy świata na 100m, 200m, 400m, półmaratonie i w maratonie. Wygrałam wiele krajowych i światowych mistrzostwa na bieżni i w ulicznych w biegach długodystansowych oraz w triathlonach. Jednak najbardziej jestem dumna z tego, że zostałam pierwszą kobietą z protezą nogi, która ukończyła Ironmana na Hawajach.

Dlaczego Ironman?

Zainspirował mnie do tego Jim MacLaren, który ukończył zawody Ironmana na Hawajach z protezą nogi (zrobił to w 10 godzin i 42 minuty w 1992). Mieliśmy robione protezy w tym samym ośrodku na Long Island więc nie tylko oglądałam wyczyny Jima w TV, ale miałam okazję go poznać.  Stwierdziłam, że jeśli on mógł to zrobić to ja też mogę – mimo, że wtedy nie umiałam pływać ani jeździć na rowerze! Wiedziałam jednak, że to tylko logistyka i jakoś to ogarnę. Jim powiedział mi również, że jeszcze żadna kobieta z protezą nogi nie ukończyła tych zawodów  - wiedziałam, że kobieta może to zrobić i zaczęłam marzyć, że pewnego dnia to ja będę tą kobietą.

Startowałaś w zawodach na całym świecie dla programu w TV. Możesz opowiedzieć nam więcej o tym przedsięwzięciu? 

Miałam zaszczyt zostać wybrana do amerykańskiego program reality “The Amazing Race” (Niesamowity Wyścig). To rodzaj wyścigu przygodowego dookoła świata, w którym startuje się z partnerem. Wystartowałam z moim byłym współpracownikiem i przyjacielem z Ironmana, Peterem Harsch’em. To było niesamowite wyzwanie i zdecydowanie najtrudniejszy wyścig, w jakim kiedykolwiek brałam udział. Trwał 6 tygodni i trzeba było wykonać serię zadań, które przerosły wszystko co do tej pory robiłam. Na mecie etapu w każdym kraju ostatnia drużyna odpadała. Ta, która została najdłużej wygrywała million dolarów. Nie wygraliśmy; dotarliśmy na metę na 5-ym miejscu spośród 12 drużyn (chociaż zwyciężyliśmy trzy etapy zawodów). Ścigaliśmy się z Seattle do Chin, Mongolii, Wietnamu, Indii, Kuwejtu itd. Musiałam robić rzeczy, które zmuszały mnie do wyjścia poza moją strefę komfortu – to jest zawsze dobrą lekcją w życiu – wszyscy potrzebujemy wyjść poza swoją strefę komfortu!   

Co uważasz za swój największy sukces?

Jak już wspomniałam wcześniej jestem dumna, że stałam się pierwszą kobietą, która ukończyła Ironmana na Hawajach z protezą nogi. Żeby to zrobić musiałam pokonać wiele przeszkód.  Przy pierwszej próbie nie zmieściłam się w limicie czasu na rowerze o 14 minut. Byłam załamana, ale nie poddałam się. Wróciłam do Kona na Hawajach rok później spróbować jeszcze raz. Tym razem przekroczyłam linię mety (po przepłynięciu 3,8km, przejechaniu na rowerze 180km i przebiegnięciu 42,2km) po 15 godzinach i 5 minutach.

Poza moimi osiągnięciami sportowymi najbardziej jestem dumna z mojej pracy z Challenged Athletes Foundation (CAF) (Fundacja Niepełnosprawnych Sportowców) przez ostatnie 15 lat aby pomóc ludziom niepełnosprawnym stać się aktywnymi i zaangażować się w sport. Przez CAF załatwiliśmy setki protez Ossur (firmy ubezpieczeniowe nie płacą za protezy sportowe zatem CAF załatwia je dla osób po amputacjach), sportowych wózków inwalidzkich i innego sprzętu, który umożliwia niepełnosprawnym zaangażowanie się w sport. Ponadto CAF ma swoje kliniki sportowe, dzięki którym ludzie niepełnosprawni mogą nauczyć się biegać, jeździć na rowerze, pływać, wspinać etc. Poznałam siłę sportu w swoim życiu dlatego przez moją pracę w CAF chciałam pomóc i dać taką możliwość innym.

Jesteś przykładem tego jak pasja i ciężka praca mogą przezwyciężyć wszelkie trudności. Jaki jest następny wielki cel Sarah Reinertsen?

Jako sportowiec planuję nadal startować w maratonach, ironmanach I triathlonach. Wiele moich większych celów jest teraz poza sportem. Wydałam książkę i kilka lat temu zostawiłam pracę w korporacji, aby zacząć własny biznes związany z przemówieniami motywacyjnymi. Teraz jest czas na to, aby włożyć więcej energii w te rzeczy. Planuję zająć się organizowaniem przemówień motywacyjnych poza Stanami Zjednoczonymi.  Powoli mi się to udaje – tylko w tym roku mam za sobą przemówienia na Malcie, w Anglii, Holandii i Norwegii.

Często spotykam kobiety, które są bardzo niepewne swoich możliwości, mimo, że są w pełni sprawne i nie powinny mieć żadnych kłopotów z pewnością siebie w uprawianiu sportu. Co byś im powiedziała?

Jedno z moich życiowych motto brzmi “Nie bój się, tylko żyj!” (Fear Less, Live More). W moim własnym życiu często się zdarzało, że pozwalałam strachowi żeby mnie zatrzymał. Był strach przed wstydem, strach, że nie jestem wystarczająco dobra, strach przed tym, co pomyślą o mnie inni… Dotarło do mnie jednak, że jeśli pozwolę żeby strach mnie zatrzymał to nigdy nie uda mi się nauczyć pływać czy jeździć rowerem. Odwaga nie polega tylko na nieodczuwaniu strachu, ale na nie pozwoleniu żeby ten strach Cię zatrzymał.  Nigdy nie staniesz się lepsza jeśli choćby nie spróbujesz i nie zaczniesz!

Powodzenia i dziękuję za rozmowę:)

Przeczytaj również

Wiolka i jej bieg dookoła Polski

Poznaj Wiolkę - kobietę, która planuje bieg dookoła Polski

"Dzięki temu, że biegam poznałam swoją wartość" Poznajcie Beatę

Historia Beaty jest najlepszym przykładem tego, że na bieganie nigdy nie jest za późno...

Premiera Asics Gel-Kayano 30, Berlin, 2023

Flagowy model butów do biegania japońskiej marki Asics - Gel -Kayano 30 wszedł właśnie do sprzedaży. Jaka jest jego główna cecha? Jak marka Asics wychodzi naprzeciw potrzebom biegaczek?

Uśmiechnięta Ania i jej miłość do biegania

Niezwykła kobieta, która pomimo choroby biega ile sił w nogach.

Poznajcie historię Magdaleny

Choć Magdalena biega od niedawna, biegowej pasji oddała się bez reszty.