Wywiad z Karoliną Jarzyńską, rekordzistką Polski na 10000m - Najważniejsze jest przekraczanie własnych granic.

autor: Katarzyna Żbikowska-Jusis/ Foto: Edward Świeca, opublikowano: 07/07/2013

Półtora tygodnia po mityngu w Ostrawie i pobiciu rekordu Polski w biegu na 10000m Karolina Jarzyńska już myślami jest dalej, planuje kolejne starty. Nie czuje się wyjątkowo jako nowa rekordzistka Polski (od 2004r była to Dorota Gruca). Skromnie przyznaje, że uzyskany wynik (31.43,51) to tylko jej kolejny rekord osobisty, który jest wynikiem ciężkiej pracy. Dobrze wie, co chce osiągnąć i  wszystko wskazuje na to, że wie również jak to zrobić.

Na wywiad umówiłyśmy się w porze popołudniowej. Dopiero po 18-ej Karolina ma czas, bo jest już po treningach…

Czy jadąc do Ostrawy na 52. mityng IAAF Zlata Tretra (Złote Kolce) spodziewałaś się rekordu Polski?

Ciężko jest planować, przewidywać bieg i jego rezultat. Biorąc pod uwagę, że generalnie niewiele kobiet biega poniżej 32 minut wszystko jednak może się zdarzyć. Trzeba pamiętać, że bardzo wiele elementów składa się na wynik. Nigdy się nie nastawiam na konkretny rezultat natomiast są dni, kiedy wiem, że mogę zaryzykować mocny bieg i wtedy „albo wytrzymam, albo nie”. W Ostrawie to był jeden z takich dni. Czułam, że jestem w lepszej formie i udało się.

Jak się czujesz jako rekordzistka Polski?

Generalnie jestem osobą, z której dość szybko opadają emocje. To jest tylko sport, realizuję kolejne cele i pokonuję swoje własne bariery, a jeśli to przy okazji ustanawiam rekord Polski to fajnie.  Zdaję sobie sprawę gdzie jestem jeśli chodzi o wyniki światowe. Moje rekordy to nie są wyniki, które pozwalały by mi myśleć o sobie jako o wybitnej biegaczce. Chcę być coraz lepsza; najważniejsze jest przekraczanie moich własnych kolejnych granic.

Tylko ciężko pracując można osiągnąć dobre wyniki. Na pewno wymaga to wyrzeczeń i poświęcenia…

Biegi długodystansowe to ciężka konkurencja. Tutaj nie ma drogi na skróty. Jest to praca perspektywiczna. Wynik dzisiaj to nie jest efekt ostatnich kilku miesięcy czy tygodni, ale całokształtu pracy treningowej od początku, a przynajmniej od tych 7 lat kiedy trenuję zawodowo. Od tego czasu właściwie całe moje życie podporządkowane jest bieganiu. Trening, odżywianie, odpoczynek. I tak w kółko.

Dużo czasu spędzasz poza domem, jeździsz na zgrupowania, za granicę. Nie tęsknisz za domem?

Generalnie jestem osobą, która potrafi się wyizolować. Podczas treningu potrzebuję spokoju, ciszy. Unikam kurortów, miejsc, gdzie jest dużo zawodników, wybieram bardziej ustronne tereny. Wyjazdy weszły mi w nawyk. Z resztą po prostu chyba wiem czego chcę w życiu… Biegi długodystansowe wymagają zaangażowania w 100%, spędzania dni, tygodni, miesięcy na treningu. Tutaj nie da się na pół gwizdka.

Jak odpoczywasz między treningami?

Śpię (śmiech). Nie da się inaczej. Na zgrupowaniu dwa razy dzienne trenuję. Trening jest monotonny, nudny, wymagający. Na przykład przed maratonem, biegając 180-200km tygodniowo nie da rady bez odpoczynku. Śpię z reguły ok 3-4 godzin między treningami, oczywiście normalnie przesypiam noc i tak przez wiele tygodni…

Co motywuje Cię najbardziej? Jak radzisz sobie z gorszymi momentami, które przecież na pewno miewasz…

Każdemu to towarzyszy. Czasami po prostu ma się dość. O ile jest zdrowie, które pozwala na realizację treningu to człowiek się nakręca. Czasem jest przygotowanie i wydaje się, że powinien być wynik a okazuje się, że go nie ma. Innym razem wydaje się, że dyspozycja jest niewystarczająca i nagle udaje się zrobić rekord. To jest piękno sportu (śmiech). Generalnie motywują mnie krótkoterminowe cele. Nigdy nie mam tak, że nie wiem po co coś robię w treningu. Zawsze jest jakiś cel. Małe przystanki, na których się skupiam. Dzielę rok na starty, do których się szykuję. Maraton na wiosnę i jesień, w międzyczasie, tak jak ostatnio, jakieś starty na krótsze dystanse. To trener zawsze ustala plan startów.

Jaki jest w takim razie kolejny cel?

W tej chwili jesteśmy na etapie decyzji (z trenerem Zbigniewem Nadolskim) w sprawie Mistrzostw Świata w Moskwie (w sierpniu). Wynik, jaki osiągnęłam na mityngu w Ostrawie zakwalifikował mnie do tych Mistrzostw. Natomiast przedstawiamy z trenerem swój plan przygotowań Polskiemu Związkowi Lekkiej Atletyki  (PZLA) i jesteśmy na etapie negocjacji. PZLA chciałby, żebym wystartowała najpierw w Mistrzostwach Polski w Toruniu, natomiast ja już w tym czasie powinnam być w wysokich górach i trenować do Moskwy…

Od kiedy biegasz? 

Od 17 roku życia więc w sumie zaczęłam dość późno. Teraz mam 31 lat. Na początku była to bardziej zabawa niż trening. Później na studiach to nauka była ważniejsze niż bieganie…

Od 7 lat trenuję profesjonalnie pod okiem Zbigniewa Nadolskiego. Teraz w zasadzie nie robię nic innego poza bieganiem.

Kiedy i jak zdałaś sobie sprawę, ze bieganie może być sposobem na życie?

Jeszcze wcześniej w kategorii młodzieżowej zdobywałam jakieś medale na Mistrzostwach Polski juniorów. Po studiach przyszedł taki moment, kiedy zadałam sobie pytanie „co dalej?” Musiałam podjąć jakąś pracę. Wiedziałam, że w bieganiu mam jeszcze duże rezerwy. Miałam świadomość, że mogę coś jeszcze osiągnąć… Znałam trenera, Zbigniewa Nadolskiego;  zaimponował mi już wcześniej całą swoją osobą. Poprosiłam go o współpracę. Zgodził się i tak zaczęło się dla mnie profesjonalne bieganie.

Czy ktoś sponsoruje Twoje przygotowania?

Do tego roku finansowałam się w zasadzie sama. Polegało to na tym, że to, co zarobiłam na biegu inwestowałam w siebie. Można powiedzieć, że żyłam na granicy wystarczalności. Ostatnio to się trochę zmieniło. Ponieważ wygrałam Maraton Łódzki sponsor tego maratonu Pelion D.O.Z. zainteresował się moją osobą. Aktualnie jestem stypendystką D.O.Z.

Co uważasz za swoje największe osiągnięcie?

Ogólnie ludzie mówią, że za mało siebie doceniam (śmiech). Szybko opadają ze mnie emocje. Dziś biegnę, coś osiągam, a jutro już myślami jestem gdzie indziej, myślę o kolejnym celu. Tak było np. z maratonem. Myślałam, że jak pobiegnę poniżej 2:30 to już będzie „to” tymczasem dwie minuty po tym jak udało mi się złamać 2:30 już myślałam o 2:29. Pobiegłam 2:29, a chwilę później myślałam już o 2:28… W Łodzi pobiegłam 2:26:45, a teraz już myślami jestem przy 2:25 i szybciej. Także chyba nie było takiego „największego osiągnięcia”. Jeszcze nie (śmiech).

A jakie były największe trudności z którymi musiałaś sobie poradzić?

Początki przygody z maratonem a dokładniej moje dwa pierwsze maratony. W debiucie pobiegłam 2:49 choć z przygotowań mogło by się wydawać, że powinno być super. Ten bieg dużo mnie nauczył. Moje ciało, nogi mówiły „nie” więc ukończyłam ten maraton siłą woli. To była walka ze sobą. Pokonałam własne słabości.

Jak zachęciłabyś kobiety, żeby biegały i brały udział w zawodach?

Ogólnie myślę, ze coraz więcej kobiet w Polsce biega. Ta tendencja jest fajna. Mieszkam w Poznaniu i powiem szczerze, że czasem podczas treningu spotykam więcej kobiet niż facetów. Chyba najbardziej powinno kobiety przekonywać to, że bieganie jest tak prostą aktywnością ruchową i nie wymaga dużo czasu. Bardzo niewiele potrzeba do biegania, a daje możliwość odstresowania się. Myślę, że jak kobiety same spróbują to poczują „to” i będą biegać.

Jak zachęcić kobiety do zawodów? Myślę, że te, które biegają same się prędzej czy później zdecydują na udział w biegu. To naturalna kolej rzeczy.

Bardzo dziękuję za rozmowę i życzę Ci kolejnych sukcesów.

Przeczytaj również

Wiolka i jej bieg dookoła Polski

Poznaj Wiolkę - kobietę, która planuje bieg dookoła Polski

"Dzięki temu, że biegam poznałam swoją wartość" Poznajcie Beatę

Historia Beaty jest najlepszym przykładem tego, że na bieganie nigdy nie jest za późno...

Premiera Asics Gel-Kayano 30, Berlin, 2023

Flagowy model butów do biegania japońskiej marki Asics - Gel -Kayano 30 wszedł właśnie do sprzedaży. Jaka jest jego główna cecha? Jak marka Asics wychodzi naprzeciw potrzebom biegaczek?

Uśmiechnięta Ania i jej miłość do biegania

Niezwykła kobieta, która pomimo choroby biega ile sił w nogach.

Poznajcie historię Magdaleny

Choć Magdalena biega od niedawna, biegowej pasji oddała się bez reszty.