2 Półmaraton Pabianicki ZHP

autor: Katarzyna Żbikowska-Jusis/ Zdjęcia: Małgorzata Godycka-Ćwirko, Ada Aleksejw, Katarzyna Żbikowska-Jusis, opublikowano: 01/04/2012

Na półmaraton do Pabianic zapisałam się z dużym wyprzedzeniem, chociaż przez długi czas nie mogłam się zdecydować czy startować w Warszawie czy w Pabianicach. Wybór ostatecznie padł na Pabianice, głównie ze względu na wygodę ponieważ miałam tu zdecydowanie bliżej. Biorąc pod uwagę fakt, że mam malutkie dziecko takie uzasadnienie nie powinno nikogo dziwić:) Nie bez znaczenia jednak były również  bardzo pozytywne opinie moich kolegów z klubu biegacza o pierwszej edycji Półmaratonu Pabianickiego. Zdecydowanie zachęcali mnie do startu i prawdę mówiąc, nawet gdybym pobiegła tydzień wcześniej w Warszawie, pewnie i tak namawialiby mnie na start w Pabianicach:) A dwa półmaratony tydzień po tygodniu to jednak za dużo. Tym bardziej, że w planie była życiówka...

Dzień przed startem przez Łódź przechodziły wichury z deszczem i gradem na przemian, zatem widoki na pogodę podczas biegu raczej nie były zbyt optymistyczne. Słupek rtęci uparcie utrzymywał się poniżej 4 stopni Celsjusza. Wcześniejsze plany wystąpienia w koszulce bez rękawów i krótkich spodenkach brzmiały jak prima aprilisowy żart.

Po przyjeździe na miejsce od razu udaliśmy się do biura zawodów. Tutaj wszystko przebiegło w zasadzie bardzo sprawnie, chociaż organizatorzy nie mogli znaleźć na liście kolegi i w rezultacie otrzymał jeden z ostatnich numerów (Notabene śmiałam się, że „ostatni będą pierwszymi” i niewiele się pomyliłam, bo kolega ukończył bieg na 36 miejscu na 576 startujących mężczyzn!).

Podczas rozgrzewki pruszył delikatnie śnieg, ale przez chmury przebijało się też słońce więc generalnie nie było najgorzej. Zmarzliśmy dopiero przed samym startem po rozebraniu się do strojów startowych (w końcu zdecydowałam się na 2 warstwy z długim rękawem i w moim przypadku, jak się okazało, był to strzał w 10)

Mniej więcej po 3 kilometrze kolumna biegaczy „ustabilizowała się”, każdy znalazł swoje miejsce i w równym tempie przesuwał się do przodu. Duży plus dla organizatorów za oznaczenia trasy co 1 km! Pierwsze 10 kilometrów minęło prawie niespostrzeżenie. Trochę rozmawiałm z kolegą i nowym znajomym, który dołączył do nas i towarzyszył nam mniej więcej do 17 kilometra. Pogoda była trochę dziwna – trochę słońca i trochę drobnego śniegu), ale generalnie biegło się dobrze. Punkty z wodą i bananami były co 5km; nie korzystałam ani razu, ale zwróciłam uwagę, że obsługa na nich przebiegała bardzo sprawnie. Sprawdzałam tempo biegu co kilometr zerkając na zrobioną wcześniej rozpiskę międzyczasów. Od samego początku byliśmy „przed czasem”, ale biegło mi się rewelacyjnie i czułam, że nie ma potrzeby zwalniać. Intuicja mnie nie zawiodła, bo po 10 kilometrze trochę przyspieszyliśmy, a po 16 przyspieszyliśmy jeszcze bardziej:) Wtedy kolga mi trochę uciekł, ale przez ostatnie 3 kilometry intensywnie go goniłam i w sumie dotarłam na metę kilkanaście metrów za nim. Ostatnia 5-o kilometrowa prosta była mocno pod wiatr. Ale że to był już w zasadzie koniec... W rezultacie bez problemu padła życiówka; nie tylko poniżej 1:40, ale udało się poniżej 1:37 (gdyby tylko nie zmienili od przyszłego roku czasów kwalifikujących na maraton w Nowym Jorku... ech...)

Zaraz po przebiegnięciu linii mety stała Pani, która rozdawała losy na loterię nagród. Euforia po biegu sprawiła, że niebardzo wiedziałam o co chodzi, ale udało mi się wylosować... zestaw męskich kosmetyków (teraz trzeba będzie jakimś cudem przekonać małżonka do korzystania z tych specyfików albo... mieć nadzieję, że nie wyrosną po tym wąsy:)) Po przebraniu się w suche rzeczy udaliśmy się do biura zawodów po... pakiety startowe. Tutaj spotkałam się z „odwiecznym” problemem, a mianowicie – rozmiarem koszulki. W moim zestawie była oczywiście L-ka, co wzbudziło we mnie tym razem bunt (bo ile koszulek z biegów można oddać mężowi, który nie biega???!!!) w związku z czym ładnie poprosiłam o wymianę na mniejszy rozmiar. Spotkało się to z problelem ponieważ torebki nie były oznaczone w żaden sposób i panowie musieli przeglądać ich zawartość w poszukiwaniu przynajmniej M-ek dla mnie i jeszcze jednej Pani:) Po dłuższej chwili dało się ich nakłonić do intensywniejszych poszukiwań, a po jeszcze dłuższej chwili wymienić koszulki. Nieopatrznie wymieniłam całą torbę z pakietem startowym, do której chwilę wcześniej włożyłam aparat fotograficzny! Zorientowałam się kilka minut później, kiedy torba z aparatem została już komuś przekazana! Co ta euforia pobiegowa robi z człowiekiem?????!!!!! Był więc stres, prośba do organizatora o ogłoszenie poszukiwań aparatu przez mikrofon i dość nerowowe chwile oczekiwania. W rezultacie jednak wszystko skończyło się szczęśliwie i po kilkunastu minutach pedziłam pod scenę po odbiór mojej zguby (ciekawe czy to była życiówka na te 200 metrów:)) Uczciwość ludzka potrafi sprawić wiele radości!!! Na posiłek regeneracyjny nie trzeba było czekać przesadnie długo. Był kotlet mielony, ziemniaczki i dwie surówki do wyboru. Miła odmiana po grochówkach i kiełbasach serwowanych na wielu innych biegach:) Z tego co widziałam organizator zapewnił też pączki i herbatę. Nie było więc obaw, że ktoś wyjedzie z Pabianic głodny.

Trochę zamieszania powstało natomiast podczas ogłaszania wyników i dekorowania zwycięzców. Szczególnym foux pas było pomylenie nazwisk zwycięzców w kategorii M70, gdzie poplątano chyba wszystko, co się dało.

Z mojego punktu widzenia niebardzo podobał mi się również regulamin dotyczący zgłaszania drużyn. Drużyny były 4-o osobowe przy czym cały ich skład był płci męskiej. Tutaj przydałby sie jednak ukłon w stronę kobiet – to, że biegamy wolniej nie znaczy, że trzeba nas w ogóle wykluczać z klasyfikacji „drużyna”. Jeśli nie będzie odpowiedniego zapisu w regulaminie (w drużynie musi być przynajmniej 1 kobieta) to wiadomo, że Pań pod uwagę się nie weźmie tworząc teamy... A szkoda!

Podsumowując, mam o Półmaratonie Pabianickim bardzo pozytywne zdanie. Dobra trasa, niezła organizacja i kameralna atmosfera. Kilka rzeczy na pewno wymaga poprawki, a że zabrakło „piknikowej” atmosfery jak ponoć rok temu to już nie wina organizatorów, ale pogody. Fakt, że cały czas było raczej zimno (mimo, że po południu zdecydowanie słonecznie). Cóż, może w przyszłym roku aura bardziej dopisze...

Przeczytaj również

Jurajski Festiwal Biegowy 2023 [Relacja]

Z dala od zgiełku, na łonie przyrody, w pięknym miejscu i z miłości do aktywności i przygody powstał Jurajski Festiwal Biegowy. Z całą pewnością impreza „z duszą”, na którą organizator zaprasza całe r...

GDYNIA Półmaraton 2019 [RELACJA]

Najpiękniejsza w Gdyni jest jednak zawsze meta. Ostatnie dwa kilometry trasy poprowadzone w kierunku morza i Bulwarem Nadmorskim dosłownie dodają skrzydeł...

100-lecie niepodległości na biegowo! Galeria zdjęć.

Święto Niepodległości obchodzimy każdego roku. Ale 100-lecie niepodległości zdarza się tylko raz! Nasze czytelniczki przepięknie obchodziły ten dzień! Na biegowo!

40. Maraton Warszawski [RELACJA]

Jubileuszowa edycja maratonu w Warszawie przeszła do historii. Miałam szczeście tam być i doświadczyć. Bolało bardzo - jak to na maratonie. Ale warto było!

PKO Festiwal Biegowy – wielkie święto biegaczy!

Krynica-Zdrój: Już po raz ósmy biegacze przejęli uzdrowisko. Przez trzy dni ponad 9 tys. razy meldowali się na mecie PKO Festiwalu Biegowego.