Ten jeden krok, który odważyłam się zrobić...

autor: Aleksandra Malinowska, opublikowano: 30/04/2014

W lutym oglosiłyśmy konkurs na najbardziej inspirującą biegową historię. Wyłoniłyśmy trzy autorki, których opowieściami chcemy się z Wami podzielić. Oto pierwsza z nich. Przed Wami historia Oli, która zmieniła swoje życie pod wpływem jednej chwili...

„Przestań, nie dasz rady…”

„Bieganie? Z astmą oskrzelową? Chcesz się wykończyć?”

„Nie wygłupiaj się, to nie dla ciebie!”

„Pff, zrezygnujesz po tygodniu.”

Nie wierzył we mnie nikt.

Jednak nie powinnam się dziwić tak bardzo mojej rodzinie i znajomym – prawdą jest, że nigdy nie miałam nic wspólnego z jakąkolwiek aktywnością fizyczną. Przez całą edukację byłam zwolniona z wychowania fizycznego z powodu astmy oskrzelowej. Zaczęłam tyć w podstawówce, najpierw pod wpływem leków, a potem troskliwej opieki mamy, która podstawiała mi pod nosek same pyszności.

W wieku 21 lat byłam osobą otyłą, zupełnie pozbawioną energii i radości życiowej. Czułam się zmęczona, przytłoczona, ospała, nie miałam motywacji do czegokolwiek. Z mojego obecnego punktu widzenia najgorsze było w tym to, że kompletnie nie zdawałam sobie sprawy z problemu. Myślałam, że tak powinno wyglądać życie, że taka już jestem i taka zostanę. Nawet miałam etap, w którym wmawiałam sobie z udawaną radością na ustach, że jestem inna, ale lepsza; że nie muszę żyć pod wpływem mediów i ich ideału piękna. Nie rozumiałam, że nie chodzi o wygląd, ale o to, jak funkcjonuję i że w zasadzie jest to snucie się po kątach, dzień po dniu.

Wielokrotnie byłam na dietach, które przynosiły skutek, jednak po chwili wracałam do starych nawyków, ponieważ (co tu kryć ;)) jestem łasuchem. Nigdy nie wpadłam na to, że aktywność fizyczna może być na to lekarstwem. Gdy koleżanka namawiała mnie na wizytę w klubie fitness – zastanawiałam się przez rok. Pewnie wyda się to wszystkim dziwne, ale co chwilę wymyślałam różne wymówki, by tam nie iść. Wstydziłam się siebie, mojego ciała w ruchu, dyskomfort powodowała nawet myśl o byciu spoconym…

Zanim zaczęłam biegać...

Co było momentem, w którym wszystko się zmieniło?

W zasadzie… impuls, drobnostka, która sprawia, że każdego dnia przypominam sobie, po co to robię.

Zaczęłam obserwować, jak ludzie z mojego otoczenia na mnie reagują. Dostrzegłam, że odsunęli się, że mijając mnie na ulicy, nie przystają, by zagadać; że telefon nie dzwoni już tak często, że znajomi nie mają już siły namawiać mnie na wyjście z domu, ponieważ przyzwyczaili się, że im odmawiam. W tamtym czasie po prostu emanowałam negatywną energią, a ludzie nie chcą przebywać z takimi osobami. Nie chcą słuchać narzekań, nie chcą zarażać się „nicnierobieniem”…

Tego dnia usiadłam przy biurku, otworzyłam zeszyt i zapisałam w punktach, dlaczego chcę się zmienić i jak mogę to zrobić. Zaczęłam od wyjścia z domu, odkopałam stare buty sportowe, ubrałam się oczywiście za ciepło ;) i wyszłam...

Trudne początki...

Na początku nie miałam pojęcia, co ze sobą zrobić, więc szybkim marszem chodziłam wokół parku. Musiałam przyzwyczaić się do spojrzeń ludzi, z czasem przestałam zwracać na to uwagę. Moment, w którym kogoś mijasz, to sekunda. Twoja sekunda, którą wykorzystujesz wreszcie w odpowiedni sposób. Sekunda z Twojego życia, która coś zmienia, zaczyna napędzać tę machinę.

I tak zaczęłam wychodzić każdego dnia i każdego dnia przyspieszać. Choroba nie okazała się przeszkodą, konsultowałam się z lekarzem, który wręcz pochwalił mnie za decyzję o aktywności fizycznej. Nie wiem, kiedy zaczęłam biegać, ale nie stało się to od razu. Moment przejścia z szybkiego marszu do biegu był momentem pięknym, ale trudnym. Nie wiem, skąd miałam siły, ale nie ukrywam, że krytyka ze strony innych osób, również mnie motywowała. Moja wiara w siebie urosła tak niesamowicie, że nadal nie mogę w to uwierzyć.

Dzisiaj mam do siebie ogromny szacunek za to, co już osiągnęłam i wiarę w to, co jeszcze mogę zrobić.

17kg później...

Trening jest moim sposobem na wszystkie zmartwienia.

Za dużo niczym nieuzasadnionych, czarnych myśli? Wychodzę biegać. Brak energii, apatia? Wychodzę biegać. Poważniejszy problem, na który nie znajduję rozwiązania? Wychodzę biegać. W zasadzie nie ma złych momentów na bieganie ;) Nie przypuszczałam, że to jedno wyjście z domu, to jedno wyjście, nad którym zastanawiałam się przez tak długi czas, zmieni tak wiele. Zaczęłam biegać dokładnie 24 października 2013 roku, a na dzień dzisiejszy jestem szczuplejsza o 17 kg, a szczęśliwsza o wiele, wiele bardziej:) Jestem pewną siebie, uśmiechniętą dziewczyną, która nareszcie może cieszyć się życiem i zarażać tym innych. A najpiękniejsze w tym jest to, że zawdzięczam to tylko i wyłącznie sobie, mojej determinacji, cierpliwości i wytrwałości.

Dziewczyny, odważcie się na ten krok, jeśli jeszcze tego nie zrobiłyście. Będziecie w szoku, czego możecie dokonać i jak wiele to zmieni! Odważcie się żyć. Macie tylko ten jeden moment. Życie jest za krótkie, by odkładać wszystko na później, by znajdować wiecznie wymówki. Zacznijcie działać, a zobaczycie, że odkryjecie swoją pasję, że uwolnicie swój umysł, że doznacie szczęścia, którego od dawna szukacie. Czas, by żyć szczęśliwie i spełniać się jest właśnie teraz!

Bohaterka historii otrzymała od nas nagrodę zasponsorowaną przez SHOCK ABSORBER - talon na zakup profesjonalnego biustonosza sportowego.

Przeczytaj również

Wiolka i jej bieg dookoła Polski

Poznaj Wiolkę - kobietę, która planuje bieg dookoła Polski

"Dzięki temu, że biegam poznałam swoją wartość" Poznajcie Beatę

Historia Beaty jest najlepszym przykładem tego, że na bieganie nigdy nie jest za późno...

Premiera Asics Gel-Kayano 30, Berlin, 2023

Flagowy model butów do biegania japońskiej marki Asics - Gel -Kayano 30 wszedł właśnie do sprzedaży. Jaka jest jego główna cecha? Jak marka Asics wychodzi naprzeciw potrzebom biegaczek?

Uśmiechnięta Ania i jej miłość do biegania

Niezwykła kobieta, która pomimo choroby biega ile sił w nogach.

Poznajcie historię Magdaleny

Choć Magdalena biega od niedawna, biegowej pasji oddała się bez reszty.