Wywiad z Olą Niwińską - Mistrzynią Polski w biegu 24-o godzinnym

autor: Katarzyna Żbikowska-Jusis, opublikowano: 20/12/2011

DOSSIER:
Data urodzenia: 23.01.1986
Klub:  AZS AWF Katowice
Zajęcie: Fizjoterapeutka

Rekordy życiowe:
Półmaraton - 1:34:54 Puck 2009
Maraton - 3:24:55 Poznań 2009
100km. - 9:42:23  Supermaraton Kalisia 2010/ MP w biegu na 100 km.
bieg 12 godzinny - 127km. 204m. Ruda Śląska 2011 (rekord Polski kobiet)
bieg 48 godzinny - 323km. 657m. Katowice 2010
Mistrzostwa Polski w biegu 24 godzinnym- 220 km. 676 m. Katowice 2011 (rekord Polski kobiet)

Zaczęłam biegać… ponieważ zapisałam się na Maraton Wrocławski.
W bieganiu najbardziej lubię… dobieganie (do mety, do domu) oraz bieganie w nocy.
Za to nie lubię... nierównego traktowania kobiet i mężczyzn na niektórych zawodach. Postrzeganie  kobiet tylko jako „ładny dodatek” do „prawdziwej” męskiej rywalizacji oraz postawy części kobiet, że skoro mnie coś bezpośrednio nie dotyczy, to nie ma problemu.
Bieganie dało mi... dużo wspaniałych wspomnień.
Moje motto to... niemożliwe jest tylko spanie na suficie, bo kołdra spada.

WYWIAD

Kiedy przebiegłaś swój pierwszy ultramaraton? Jaki to był dystans?
Moim pierwszym ultramaratonem był Supermaraton Kalisia w 2009 roku czuli bieg na dystansie 100 kilometrów.

Co Cię zainspirowało do podjęcia tego wyzwania?
Miałam już przebiegniętych ponad 10 maratonów, w największych polskich miastach i to po prostu przestało już mi wystarczać. Potrzebowałam nowych wyzwań. Początkowo myślałam o grudniowym biegu- „Od zmierzchu do świtu” (biegnie się od zachodu do wschodu słońca). Sądziłam, że mając tak dużo czasu, jestem w stanie przebiec 100 kilometrów, ale niestety termin mi nie pasował, więc „setkę” przełożyłam na kolejny rok.

Trenujesz sama czy pod okiem trenera?
Nie mam trenera, ale chętnie czytam jak trenują inni ultrasi.

Ile kilometrów tygodniowo przebiegasz?
Przeważnie przebiegam 40 kilometrów tygodniowo. Jeżeli przygotowuję się do ważnej imprezy zdarza mi się zrobić więcej  kilometrów, jednak nie więcej niż 70-90 kilometrów tygodniowo.

Trenujesz codziennie? Jak wyglądają Twoje treningi?
Trenuję 4-5 razy w tygodniu. Moje treningi ograniczają się do biegu ciągłego, BC1- BC2. Czasami przebiegam treningowo jakiś maraton. Dodatkowo chodzę na basen 1-2 razy w tygodniu. Pływam w tempie 20 minut na kilometr, co jest dla mnie już dość mocnym tempem.

Czy trudno Ci pogodzić bieganie z resztą życia?
Teoretycznie nie. Edukację na chwilę obecną mam zakończoną, nie mam zobowiązań rodzinnych oraz pracuję głównie po południu, więc prawie codziennie do około 11.00-12.00 mam czas dla siebie. Jednak w praktyce mam lepsze okresy treningowe i gorsze. Najbardziej przeszkadza mi samotność podczas biegania oraz to, że biegnąc za dużo się myśli o różnych rzeczach. Niektórych może to uspokaja, ale w moim przypadku często jest odwrotnie.

Czy kiedy byłaś studentką musiałaś zrezygnować ze „studenckiego życia” żeby tak dobrze biegać?
Studia skończyłam w 2010 roku, a regularnie zaczęłam biegać jak byłam na 2 roku studiów. Trenowałam głównie w weekendy i jakieś 2 inne dni, kiedy miałam więcej czasu. Gdy jeździłam na maratony wiosną, zdarzało mi się brać książkę i notatki, bo musiałam nauczyć się na jakieś kolokwium. Powtarzałam materiał podczas podróży. Nie imprezowałam dużo, ale też nie mam wrażenia abym coś straciła.

Czy stosujesz specjalną dietę? Co je najlepsza polska „ultramaratonka”?
Kiedyś na półmaratonie usłyszałam od jednej pani, że ona biega aby jeść- ja mam podobnie. Ciężko jest mi ograniczyć spożywanie jedzenia, szczególnie cukrów prostych. Jem bardzo niezdrowo, gotuję może raz  w tygodniu, 1-2 razy w tygodniu jem na mieście, w pozostałe dni- dania gotowe- tylko do podgrzania w mikrofali  albo kanapki. Wielu produktów powszechnie uznawanych za zdrowe nie lubię.  Z ryb toleruję tylko łososia. Jedyne co w tej chwili dostrzegam na plus w mojej diecie, to mała ilość spożywanego alkoholu. Większość „zielonych” rzeczy, które jadam  to prince polo orzechowe;-)

Kto jest dla Ciebie wzorem/ Twoją „muzą”?
Pierwszą taką osobą, która przychodzi mi na myśl to oczywiście legenda polskiego ultra Ś.P. Basia Szlachetka. Po pierwsze dlatego, że wysoko ustawiła poprzeczkę- prawie 350 kilometrów w 48 godzin to naprawdę wielki wyczyn, nie mówiąc już o innych biegach, a po drugie przyczyniła się do popularyzacji takich biegów. Po raz pierwszy o biegach ultra dowiedziałam się z telewizji. Widziałam taki krótki program dokumentalny właśnie z panią Barbarą. Wtedy jeszcze nie biegałam, a już mnie to zaciekawiło pod kątem, czy ja bym potrafiła przez tak długi czas biec.

W jaki sposób Ty inspirujesz innych?
Z wiadomych mi osób, które zainspirowałam była moja siostra, ale to chodziło o bieg maratoński. Chciała go przebiec, chociaż  zabierała się do tego jak „pies do jeża”. Po moim opowieściach o tym jak wyglądają biegi, jak się przygotowałam i ile czasu mi to zajęło, szybko zapisała się na swój pierwszy maraton. Doszła do wniosku, że to nie takie trudne.

Jakie było Twoje największe biegowe wyzwanie i w jaki sposób mu sprostałaś?
Najpierw największym biegowym wyzwaniem było przebiegnięcie maratonu. Był to cel sam w sobie i motywacja do rozpoczęcia regularnego biegania, a z biegów ultra najtrudniejszym zadaniem było ukończenie biegu 48 godzinnego. Prawie nikt z nas startujących nie miał pojęcia jak to będzie przebiegało, czego spodziewać się po własnym organizmie. Czekały nas 2 noce i ciężko było  wyobrazić sobie co będzie ze snem. Oczywiście miałam plan optymistyczny, czyli przebiec wymagany limit kilometrów- 220 i pójść spać, a  potem obudzić się i dalej biec, ale nic z tego nie wyszło. Zachciało mi się spać o wiele wcześniej, a gdy się kładłam nie mogłam zasnąć. Ciężko w takim biegu coś zaplanować. Nie obyło się bez nerwów, hiperwentylacji i skrajnego wyczerpania, ale pozostanę przy bajkowej wersji. Dobrze biegłam w pierwszej dobie, miałam nienajgorszą końcówkę, więc wszystko wspaniale się skończyło.

Twój największy sukces?
Za swój największy sukces uważam tegoroczny bieg 12 godzinny, ale nie dlatego, że ustanowiłam nieoficjalny rekord Polski (myślę, że spokojnie szybsza maratonka mogłaby poprawić ten wynik),  ale dlatego, że to był jedyny bieg ultra, po którym byłam zadowolona z tego jak pobiegłam. Oprócz kilku wizyt w niebieskiej budce, nie miałam żadnych postojów ani przechodzenia do marszu. Na końcu dowiedziałam się, że w open zajęłam 5 miejsce, co uważam za bardzo dobry rezultat na takich „krótkich” zawodach. Przed startem spałam bardzo dobrze, nie denerwowałam się prawie w ogóle,  a po biegu szybko doszłam do siebie i po raz pierwszy miałam przez całe zawody swojego serwisanta.  Wszystko po prostu wyszło idealnie tak jak zaplanowałam.

Kiedy myślisz o bieganiu jakie 3 słowa pierwsze przychodzą Ci do głowy?
Zmęczenie, wytrwałość, zadowolenie.

Czy Twoim zdaniem każdy jest w stanie przebiec ultramaraton czy trzeba mieć określone wrodzone predyspozycje?
Wszystko zależy od tego, co nazywamy przebiegnięciem. Myślę, że nie każdy jest w stanie ciągiem, bez przechodzenia w marsz przebiec dystans na przykład 100 kilometrów. Uważam natomiast,  że dla większości maratończyków pokonanie tej odległości dowolnym sposobem jest jak najbardziej do zrealizowania.  Myślę, że do takich biegów bardzo ważne jest przygotowanie mentalne. Dużo zależy od radzenia sobie z  narastającym zmęczeniem, zniechęceniem i od odporności na ból, bo nie czarujmy się, to nie jest taki ból jak po maratonie. Na to wszystko trzeba się psychicznie odpowiednio nastawić.

Co mówisz kobietom, które dziwią się, że można biec, powiedzmy – godzinę -  bez przerwy?
Mówię, że jak rozpoczynałam przygodę z bieganiem, to zaczynałam od marszobiegu. Po 5 kilometrach miałam dość, ale organizm szybko się dostosowuje.

W 2010 roku w biegu 48-o godzinnym wygrałaś z wszystkimi mężczyznami udowadaniając tym samym, że kobiety wcale nie są „słabsze”. Dlaczego więc, Twoim zdaniem, wciąż tak mało kobiet startuje w biegach ultra?
Myślę, że jest co najmniej kilka przyczyn. Na pewno kobiet w ogóle biega mniej niż mężczyzn, więc wiadomo, że im bardziej ekstremalnie tym będzie ich jeszcze mniej. Innym powodem może być to, że lepszym zawodniczkom, nie opłaca się biegać biegów ultra, gdyż mogą one stracić na szybkości. Oprócz tego okres regeneracji po takich zawodach jest dość długi, więc więcej można ugrać na krótszych biegach, startując nawet co 1-2 tygodnie. Dla nieco wolniejszych i mniej doświadczonych zawodniczek natomiast, sam dystans maratonu jest już wyzwaniem, więc pewnie trudniej jest im zdecydować się na coś jeszcze dłuższego. Poza tym po sobie wiem, że sam bieg to nie wszystko. Najgorsze są dla mnie dwie kolejne doby, tak jakby fala uderzeniowa. Wychodzi z człowieka całe zmęczenie, jest się osłabionym. Nie ruszam się wtedy nigdzie z domu, przeważnie odchorowuję leżąc w łóżku, na pewno nie każda pracująca czy ucząca się kobieta - żona, matka itd. może sobie na to pozwolić.

Jakie są Twoje najbliższe biegowe plany?
W czerwcu MP w biegu 24 godzinnym, we wrześniu MŚ w tym biegu, w międzyczasie może 12 godzin i  kilka maratonów.

Dziękuję za rozmowę i życzę dalszych sukcesów.

Przeczytaj również

Wiolka i jej bieg dookoła Polski

Poznaj Wiolkę - kobietę, która planuje bieg dookoła Polski

"Dzięki temu, że biegam poznałam swoją wartość" Poznajcie Beatę

Historia Beaty jest najlepszym przykładem tego, że na bieganie nigdy nie jest za późno...

Premiera Asics Gel-Kayano 30, Berlin, 2023

Flagowy model butów do biegania japońskiej marki Asics - Gel -Kayano 30 wszedł właśnie do sprzedaży. Jaka jest jego główna cecha? Jak marka Asics wychodzi naprzeciw potrzebom biegaczek?

Uśmiechnięta Ania i jej miłość do biegania

Niezwykła kobieta, która pomimo choroby biega ile sił w nogach.

Poznajcie historię Magdaleny

Choć Magdalena biega od niedawna, biegowej pasji oddała się bez reszty.